Sessizlik bürünür bana,
Bakışımdaki çığlıkları duyan sen yokken.
Sessizlik bürünür sana,
Nefretle sevdiğin kokuda ben yokken.
Sessizlik bürünür onlara,
Çığlık ve kokunun bütünleştiği anları hatırladıklarında.
…
..
.
Sessizlik işte… Seste anlam bulamadığımız anlarda yanımızda olan. Yalnızlıkla bütünleşen. Kimi zaman umutlara, kimi zamanda hayallere daldıran. Karanlıkla buluştuğunda korkutan. Kendini lanetlenmiş gibi hissettiren. Kimilerinin huzura kavuşmakta başvurduğu.
Sessizlik işte…
…
..
.
Yine sessizlik büründü bana.
Yılları bir kaç saate sığdırdığın anlarda.
…
..
.
Bakışındaki çığlıkları ben duyamıyorum.
Nefretle sevdiğim kokuda sen yoksun.
Sessizlik bürünür bize.
Sana, bana, onlara…
Bir yanıt yazın